Kinderen zijn zo sweet. Ik kan/mag niet meer het kleuterbuitenhok inruimen. De karren en fietsen wegen gewoon te veel. Dus is er een drietal kinderen van groep 7 die mij elke dinsdag komen helpen met het inruimen van de berging. Mijn kleuters begonnen zich af te vragen waarom die kids ons komen helpen. Dus ik leg, aan de nieuwe kinderen die nog niet weten dat ik zwanger ben, uit waarom. Waarop één mannetje van nog net geen 4 vraagt: zit die baby dan in jouw buik, hier? en wijst naar mijn buik. Waarop hij mijn shirt omhoog trekt en op mijn buik begint te duwen om te voelen of dat babietje er echt wel zit :) Hij legt daarna zijn oor op mijn buik om te luisteren of hij ook te horen is. Daarna kijkt hij weer omhoog en zegt: 'hij klotst!'Kinderen zijn zo schattig.
De volgende dag komt het gesprek weer op de baby en vraagt een ander mannetje van 4: als je je hand op de buik legt, dan voel je hem schoppen toch? Waarop ik zeg: dat kan, ja! Dus hij legt zijn handje op mijn buik om te voelen. Hij voelt niets en ik zie de teleurstelling op zijn gezichtje. Ik zeg, ik denk dat hij nu aan het slapen is. Waarop hij reageert: Misschien is hij wel aan het eten! En zijn hele gezicht lacht van oor tot oor.
Kinderen zijn wonderlijk! Ze verwonderen zich en zorgen ervoor dat mensen zich verwonderen. Mooi toch!?
No comments:
Post a Comment