Het is dan zover...., vakantie! En wat waren we er aan toe. Dat bleek wel, want de afgelopen week was een aanloop voor rampen en steeds een beetje brakker worden.
De laatste werkdag luidde zich in met kijken of ik luizen had, want tja, je hebt een kind in de klas met luizen, dan maar even checken, maar wat luidt het verdict: tja, we weten het niet zeker, maar ga voor de zekerheid maar even je haren wassen met luizenshampoo, ik denk dat ik iets zag lopen..
Dan begin je de dag niet fijn. Liefst zou ik hard naar huis zijn gerend, maar ja, met een klas vol kinderen wordt dat wat lastig..
Donderdagavond kerstviering, was gezellig, leuk en mooi, voelde me af en toe een toiletjuffrouw, maar ach.. Wil ik naar huis, wil de auto niet van het alarm en dus ook niet van de startonderbreking, sta je dan, terwijl het net flink begin te sneeuwen. Dan maar een wandelingetje naar de ouders. Papa is gelukkig handig, maar krijgt het ook niet voor elkaar. Manlief doet een suggestie door de telefoon en gelukkig werkt dit, zodat ik naar huis kan rijden.
Vanaf maandag ben ik verkouden aan het worden. Inmidels is het zondag en ben ik snotverkouden, gelukkig is mijn keelpijn inmiddels weer weg, dus nu is het wachten op die snotneus die verdwijnt..
Ach, vakantie, hoe fijn!
Sunday, December 19, 2010
Thursday, November 04, 2010
Beulen
Ben vandaag fijn naar de tandarts geweest, had 4 gaatjes. Leuk twee zwangerschappen kort op elkaar, dan ga je ze sparen he :evil: Maar goed, 3 kiezen zonder verdoving gedaan, ik haat verdovingen en dan die tijd dat het duurt dat het uitgewerkt is.. grrr.. Maar goed, na twee kiezen toch besloten om de laatste toch te verdoven, die met het grootste gat van de twee die over waren. Bleek degene die niet verdoofd was het meest pijnlijk te zijn van allemaal, terwijl dat het kleinste gaatje was! Wilde wel even met mijn kop tegen de muur slaan ](*,) Maar dat gaat zo moeilijk als je praktisch ondersteboven in een tandartsstoel ligt.
Gelukkig was de laatste verdoofd en dus ook zo gebeurd. Maar dan nog vullen.. men oh men, die vent is gewoon anderhalf uur bezig geweest. En dan ben je klaar. En dan ontdek je dat je kramp hebt ik bijna al je ledematen als je opstaat en dat de wereld een beetje is gaan draaien in de tijd dat jij op de stoel lag... tss rare dingen.
Gelukkig was de laatste verdoofd en dus ook zo gebeurd. Maar dan nog vullen.. men oh men, die vent is gewoon anderhalf uur bezig geweest. En dan ben je klaar. En dan ontdek je dat je kramp hebt ik bijna al je ledematen als je opstaat en dat de wereld een beetje is gaan draaien in de tijd dat jij op de stoel lag... tss rare dingen.
Saturday, October 30, 2010
ik heb nu alweer een hekel aan die vent
Elk jaar komt ie weer opdagen, maakt kinderen knetterdruk en megaleip, strooit cadeautjes in het rond en verdwijnt weer als de kids zodanig ver*** zijn dat de ouders (en leerkrachten) de scherven kunnen oprapen.
Maar wat nog het ergste is: die stomme cadeautjes verzinnen. Want dat is het gewoon. Kids hebben tegenwoordig alles al, dus wat vraag je dan nog aan die vent? En dan voor jezelf, wat moet je in hemelsnaam bedenken. Alles wat je zou willen is reteduur en alles wat goedkoper is, is niet interessant genoeg of mwah.
Bah ik ben die vent nu alweer zat! Kan het aub alvast 6 december zijn?!
Maar wat nog het ergste is: die stomme cadeautjes verzinnen. Want dat is het gewoon. Kids hebben tegenwoordig alles al, dus wat vraag je dan nog aan die vent? En dan voor jezelf, wat moet je in hemelsnaam bedenken. Alles wat je zou willen is reteduur en alles wat goedkoper is, is niet interessant genoeg of mwah.
Bah ik ben die vent nu alweer zat! Kan het aub alvast 6 december zijn?!
Wednesday, October 20, 2010
Nieuwe hobby
Jaja, we hebben iets gevonden. Iets wat leuk is en wat ook nog nuttig is voor het verbranden van overtollige achterblijfselen van de twee zw. sch. Het is in ieder geval intensief en je zweet je suf, dus ik denk dat het werkt :D
Wie komt me vergezellen?
Wie komt me vergezellen?
Friday, October 15, 2010
Thursday, September 30, 2010
Op zoek 2
1e Christelijke basisschool: oud gebouw, rommelig, ruime kleuterlokalen en ruim speellokaal. Ouderwetse sfeer. Geen indruk van de lesinhoud en manier van werken. Digiborden komen in de toekomst.
2e Christelijk basisschool: open sfeer onder jonge leerkrachten, mooi plein voor kleuters, veel groen, veel leselementen moeten nog worden geïmplementeerd zoals zelfstandig werken met differentiatie in niveaugroepen. Kinderen krijgen nog veel klassikaal les. Niet overal digiborden. In de toekomst een nieuw gebouw.
Hmm... vooraf vaag vermoeden, nu nog steeds een vaak vermoeden. In eerste instantie gaat mijn voorkeur uit naar een Christelijke school. Maar goed onderwijs vind ik ook heel belangrijk. Goed onderwijs heeft de OBS overduidelijk. Maar die is niet Christelijk. Pff wat is het moeilijk.
2e Christelijk basisschool: open sfeer onder jonge leerkrachten, mooi plein voor kleuters, veel groen, veel leselementen moeten nog worden geïmplementeerd zoals zelfstandig werken met differentiatie in niveaugroepen. Kinderen krijgen nog veel klassikaal les. Niet overal digiborden. In de toekomst een nieuw gebouw.
Hmm... vooraf vaag vermoeden, nu nog steeds een vaak vermoeden. In eerste instantie gaat mijn voorkeur uit naar een Christelijke school. Maar goed onderwijs vind ik ook heel belangrijk. Goed onderwijs heeft de OBS overduidelijk. Maar die is niet Christelijk. Pff wat is het moeilijk.
Op zoek
Dat valt nog niet mee.. Op zoek naar een school voor je kind(eren).
We hebben de keuze uit drie scholen redelijk dichtbij huis. Twee Christelijke scholen en één openbare school. Bij de laatste zijn we net op bezoek geweest, de andere twee gaan we straks bekijken. Tot nu toe een goede indruk van de school. Gezellig, goede werkwijze, matcht met de werkwijze die ik graag zou zien op een school. Maar er wordt dus niet gebeden en uit de bijbel gelezen, wel een belangrijk item.
De andere twee zijn nog even afwachten... Jullie horen nog van me..
We hebben de keuze uit drie scholen redelijk dichtbij huis. Twee Christelijke scholen en één openbare school. Bij de laatste zijn we net op bezoek geweest, de andere twee gaan we straks bekijken. Tot nu toe een goede indruk van de school. Gezellig, goede werkwijze, matcht met de werkwijze die ik graag zou zien op een school. Maar er wordt dus niet gebeden en uit de bijbel gelezen, wel een belangrijk item.
De andere twee zijn nog even afwachten... Jullie horen nog van me..
Sunday, August 08, 2010
trots..
Trots is hoogmoed, en hoogmoed komt voor de val..
Maar trots is ook bewonderen hoe knap je twee dochters zich ontwikkelen, hoe ver ze zijn, welke nieuwe dingen ze kunnen.
Neem nou Fenna, ze houdt van spelletjes, puzzelen en tekenen. Spelletjes nog het meest, ze zoekt kleuren en vormen bij elkaar, ontdekt welke kleur dingen hebben om ze vervolgens op het juiste vakje weg te leggen, telt de stipjes van de dobbelsteen, ze is zo leergierig.
En Yara, die heeft net ontdekt dat ze zich ook op een andere manier kan voortbewegen dan kruipen, namelijk: lopen. Ze is de koning(in) te rijk als ze rondstapt op haar nieuwe schoenen. Ze is helemaal blij als ze papa kan zeggen wanneer ze hem ziet en giechelt de hele dag door.
Grappig dat trots twee kanten heeft, een slechte en een goede kant. Trots kan je ten val brengen en trots kan je blij maken en je laten stralen op een goede manier. Het is maar net wat je ermee doet...
Maar trots is ook bewonderen hoe knap je twee dochters zich ontwikkelen, hoe ver ze zijn, welke nieuwe dingen ze kunnen.
Neem nou Fenna, ze houdt van spelletjes, puzzelen en tekenen. Spelletjes nog het meest, ze zoekt kleuren en vormen bij elkaar, ontdekt welke kleur dingen hebben om ze vervolgens op het juiste vakje weg te leggen, telt de stipjes van de dobbelsteen, ze is zo leergierig.
En Yara, die heeft net ontdekt dat ze zich ook op een andere manier kan voortbewegen dan kruipen, namelijk: lopen. Ze is de koning(in) te rijk als ze rondstapt op haar nieuwe schoenen. Ze is helemaal blij als ze papa kan zeggen wanneer ze hem ziet en giechelt de hele dag door.
Grappig dat trots twee kanten heeft, een slechte en een goede kant. Trots kan je ten val brengen en trots kan je blij maken en je laten stralen op een goede manier. Het is maar net wat je ermee doet...
Monday, August 02, 2010
Ga je op vakantie...
Gaat het stormen....
En dat niet alleen! Ook hagelen. Ik vreesde met grote vreze dat het door de tent heen kwam. Je zag de deuken ontstaan in het doek. Blij dat het met het opdrogen weer bijgetrokken is. Je staat wel even vertwijfeld te kijken in zo'n tent, terwijl de hagel op je dak klettert.
Zie hier het resultaat: Voor de vergelijking... de stenen waren ongeveer 2 cm.
De volgende morgen hoorden we van alle kanten: hebben jullie het overleefd in de tent? We stonden namelijk op een camping die grotendeels bungalows had. Op ons stuk zelfs alleen maar bungalows. Die mensen waren allemaal vreselijk benauwd geweest voor ons. Maar het was goed gegaan gelukkig.
Dat was het begin. De tweede nacht. Daarna, was het zon, zon, zon en nog eens zon :) Twee daagjes regen mag de pret niet drukken in een vakantie van 3 weken toch?
Het was een mooie vakantie, veel gedaan, veel voor de kids vooral. Een uitgebreid fotoverslag kun je bekijken op de sites van Fenna en Yara en voor de nieuwsgierigen onder ons, ook nog bij manlief.
En dat niet alleen! Ook hagelen. Ik vreesde met grote vreze dat het door de tent heen kwam. Je zag de deuken ontstaan in het doek. Blij dat het met het opdrogen weer bijgetrokken is. Je staat wel even vertwijfeld te kijken in zo'n tent, terwijl de hagel op je dak klettert.
Zie hier het resultaat: Voor de vergelijking... de stenen waren ongeveer 2 cm.
De volgende morgen hoorden we van alle kanten: hebben jullie het overleefd in de tent? We stonden namelijk op een camping die grotendeels bungalows had. Op ons stuk zelfs alleen maar bungalows. Die mensen waren allemaal vreselijk benauwd geweest voor ons. Maar het was goed gegaan gelukkig.
Dat was het begin. De tweede nacht. Daarna, was het zon, zon, zon en nog eens zon :) Twee daagjes regen mag de pret niet drukken in een vakantie van 3 weken toch?
Het was een mooie vakantie, veel gedaan, veel voor de kids vooral. Een uitgebreid fotoverslag kun je bekijken op de sites van Fenna en Yara en voor de nieuwsgierigen onder ons, ook nog bij manlief.
Thursday, July 08, 2010
Vakantie
Tjonge, is het dan echt? Vakantie... wat is dat ook alweer. Ben vrij, maar ben weer, nee, nog steeds aan het werk. Morgen weer even langs school en dan drie weken op vakantie. Naar DEUTSCHLAND!!!! Hoop dat het mooi weer wordt. En, het heeft even geduurd, maar daar issie dan: de zin in vakantie!
Alleen er moet nog zoveel gebeuren, inpakken, check, check, dubbelcheck, boodschappen doen, eu-stekker halen, kar achter de auto sjorren, fietsen erop.. Hopen dat we niets vergeten. Lijstjes in overvloed, dus daar zal het niet aan liggen.
Er is alleen nog één probleem: Mijn hoofd is nog niet bij het inpakken. Één keer raden waar wel...
Alleen er moet nog zoveel gebeuren, inpakken, check, check, dubbelcheck, boodschappen doen, eu-stekker halen, kar achter de auto sjorren, fietsen erop.. Hopen dat we niets vergeten. Lijstjes in overvloed, dus daar zal het niet aan liggen.
Er is alleen nog één probleem: Mijn hoofd is nog niet bij het inpakken. Één keer raden waar wel...
Wednesday, June 30, 2010
Tuesday, June 01, 2010
Thursday, May 20, 2010
Saturday, May 01, 2010
Tentje...
Jeej, we hebben een nieuwe tent :) En een koelding en een keukending. Ik is blij, op naar de zomervakantie!
Weet iemand nog een leuke campong in Munsterland?
Weet iemand nog een leuke campong in Munsterland?
Thursday, March 11, 2010
Wednesday, March 10, 2010
Tis een kunst
Communiceren...
Echt, op de één of andere manier wil ik dingen veel te snel zeggen als ik aan het werk ben, vooral als ik iets tegen collega's wil zeggen, echt bizar hoe ik dan over woorden kan struikelen. Normaal heb ik dat helemaal niet, maar als ik enthousiast ben over iets, dan doet mijn tong ineens niet meer wat mijn hersenen eigenlijk bedacht hadden. Vreemd dat menselijk lichaam.
Echt, op de één of andere manier wil ik dingen veel te snel zeggen als ik aan het werk ben, vooral als ik iets tegen collega's wil zeggen, echt bizar hoe ik dan over woorden kan struikelen. Normaal heb ik dat helemaal niet, maar als ik enthousiast ben over iets, dan doet mijn tong ineens niet meer wat mijn hersenen eigenlijk bedacht hadden. Vreemd dat menselijk lichaam.
Wednesday, March 03, 2010
Diaperpresents
Tja, ik heb er lol in en waarom zou ik niet proberen om er meer van te maken?
Diaperpresents webshop
Klik op de link op even te gluren in mijn nieuwe webshop :)
Diaperpresents webshop
Klik op de link op even te gluren in mijn nieuwe webshop :)
Tuesday, March 02, 2010
Crea...
Ik blijf mezelf altijd verrassen met hoe leuk ik het vind om creatief bezig te zijn. En vooral dan om het resultaat te zien van een zelf bedachte creatie. Een hobby die ik een paar jaar geleden heb opgepakt toen de babyboom ontstond in de vriendenkring is luiertaarten 'bakken'. Zo leuk om te doen!
Een voorbeeldje van wat ik al heb gemaakt: (meer kan ik nog niet onthullen ;) )
Een voorbeeldje van wat ik al heb gemaakt: (meer kan ik nog niet onthullen ;) )
Thursday, February 25, 2010
Ik ben geloof ik toch een echte vrouw
Eén die zich druk maakt om het feit dat mensen niet zien dat je naar de kapper bent geweest. En als je dan een week later je haar hebt geverfd is het nog steeds niet zichtbaar voor mensen.
Sunday, February 14, 2010
Vel' d'Hiv
In 1942 gebeurde er in veel delen van Europa vreemde dingen, beangstigende dingen, dingen die veel mensen lang hebben durven te vertellen. Eén van die dingen speelde zich af in Frankrijk. Frankrijk, het land van de trots, van de mensen die gesloten zijn, waren (en zijn?) er veel Fransen die zich het verleden niet willen herinneren. Inmiddels zijn er weinig mensen meer over die het ook echt vanuit hun herinneringen na kunnen vertellen.
Op 16 juli in dat jaar werden Joden in Parijs uit hun huizen gehaald, in bussen gestopt en naar het Velodrome D'hiver gereden. Daar werden ze dagen aan hun lot over gelaten. Wachtend op wat er gebeuren ging, moesten die mensen doodsangsten hebben uitgestaan. Ongelooflijk als je bedenkt dat die mensen zonder water, eten en toegang tot toiletten daar opgepropt zaten te wachten. Waren ze in paniek? Teneergeslagen? Was alle hoop weggetrokken na een paar dagen daar door te brengen? Waarschijnlijk wel. Zonder eten, drinken en duidelijkheid wat er verder gaat gebeuren wordt een mens krankzinnig. Het lijkt me dat veel mensen het niet verder hebben gehaald dan dat betreffende Velodrome. Misschien hun zegen, hoe cru dat ook klinkt.
Want wat al die mensen, vaders, moeders, kinderen te wachten stond was een transport per trein (in de goederenwagon) naar Drancy. Een tussenkamp. Een kamp waar de vaders van de moeders en kinderen werden gescheiden. Om daarna niet meer terug te keren. Denk je eens in;
Je bent een klein kind, je weet niet half wat er gebeurt, laat staan wat je te wachten staat. Je vader wordt van je gescheiden, alles wat je hebt is je moeder. Een paar dagen later ontdek je dat alle mannen ineens weg zijn. Je hoort geruchten over dat ze met de trein zijn vertrokken. Gelukkig heb je mama nog...
Tot op een dag de politieagenten alle moeders en kinderen naar buiten drijven, uit hun barakken. De moeders moeten aan de ene kant gaan staan, de kinderen aan de andere kant. Je hoort kinderen huilen, schreeuwen, krijsen. Moeders gillen het uit. Agenten die hardhandig optreden als moeders hun kinderen proberen vast te houden...
Dan gaan alle moeders teneergeslagen, verscheurt van binnen het kamp uit. Je ziet je moeder weglopen, bij jou vandaan. Alle moed zinkt je in de schoenen want dan dringt het besef door, je bent alleen. Alleen tussen allemaal kinderen, die ineens zonder vader en moeder verdrietig, bang, hulpeloos achter zijn gebleven.
Alle kinderen worden kaalgeschoren, daar gaat jouw laatste stukje van jezelf, het laatste waar je jezelf aan herkende als je in een glinstering van een ruit jezelf zag. Dat kind wat nu naar je terug staart in die ruit is in niets meer wat je ooit was. Al het blije, vrolijke, kinderlijke, onbevangene is uit je wegge-ebt vanaf het moment dat je werd weggehaald uit je vertrouwde omgeving, uit je huis, bij je mama en papa vandaan.
Als het de volgende ochtend is, worden de kinderen opnieuw naar buiten gesommeerd en moet je in een rij gaan staan. In een lange optocht lopen alle kinderen naar het station. Het treinstation. Weer op weg, maar waar naartoe... Het onbekende tegemoet...
Alle mannen, vrouwen en kinderen werden allereerst van elkaar gescheiden om uiteindelijk allemaal weer op dezelfde plek terecht te komen. Allemaal hetzelfde lot, allemaal in dezelfde kamer, allemaal hun dood tegemoet. Het laatste station was kamp Auschwitz. Het vernietigingskamp waar zo veel Joden zijn omgekomen door haat, pure haat.
Het vreemde is dat veel Fransen het wegstoppen, nog steeds. Het valt niet te ontkennen. Het is gebeurt en toch doen veel Fransen nog steeds alsof het nooit gebeurd is. Stoppen het weg, willen het niet weten, het zich niet herinneren...
Op 16 juli in dat jaar werden Joden in Parijs uit hun huizen gehaald, in bussen gestopt en naar het Velodrome D'hiver gereden. Daar werden ze dagen aan hun lot over gelaten. Wachtend op wat er gebeuren ging, moesten die mensen doodsangsten hebben uitgestaan. Ongelooflijk als je bedenkt dat die mensen zonder water, eten en toegang tot toiletten daar opgepropt zaten te wachten. Waren ze in paniek? Teneergeslagen? Was alle hoop weggetrokken na een paar dagen daar door te brengen? Waarschijnlijk wel. Zonder eten, drinken en duidelijkheid wat er verder gaat gebeuren wordt een mens krankzinnig. Het lijkt me dat veel mensen het niet verder hebben gehaald dan dat betreffende Velodrome. Misschien hun zegen, hoe cru dat ook klinkt.
Want wat al die mensen, vaders, moeders, kinderen te wachten stond was een transport per trein (in de goederenwagon) naar Drancy. Een tussenkamp. Een kamp waar de vaders van de moeders en kinderen werden gescheiden. Om daarna niet meer terug te keren. Denk je eens in;
Je bent een klein kind, je weet niet half wat er gebeurt, laat staan wat je te wachten staat. Je vader wordt van je gescheiden, alles wat je hebt is je moeder. Een paar dagen later ontdek je dat alle mannen ineens weg zijn. Je hoort geruchten over dat ze met de trein zijn vertrokken. Gelukkig heb je mama nog...
Tot op een dag de politieagenten alle moeders en kinderen naar buiten drijven, uit hun barakken. De moeders moeten aan de ene kant gaan staan, de kinderen aan de andere kant. Je hoort kinderen huilen, schreeuwen, krijsen. Moeders gillen het uit. Agenten die hardhandig optreden als moeders hun kinderen proberen vast te houden...
Dan gaan alle moeders teneergeslagen, verscheurt van binnen het kamp uit. Je ziet je moeder weglopen, bij jou vandaan. Alle moed zinkt je in de schoenen want dan dringt het besef door, je bent alleen. Alleen tussen allemaal kinderen, die ineens zonder vader en moeder verdrietig, bang, hulpeloos achter zijn gebleven.
Alle kinderen worden kaalgeschoren, daar gaat jouw laatste stukje van jezelf, het laatste waar je jezelf aan herkende als je in een glinstering van een ruit jezelf zag. Dat kind wat nu naar je terug staart in die ruit is in niets meer wat je ooit was. Al het blije, vrolijke, kinderlijke, onbevangene is uit je wegge-ebt vanaf het moment dat je werd weggehaald uit je vertrouwde omgeving, uit je huis, bij je mama en papa vandaan.
Als het de volgende ochtend is, worden de kinderen opnieuw naar buiten gesommeerd en moet je in een rij gaan staan. In een lange optocht lopen alle kinderen naar het station. Het treinstation. Weer op weg, maar waar naartoe... Het onbekende tegemoet...
Bussen op weg naar Drancy
Aankomst bij kamp Drancy
Alle mannen, vrouwen en kinderen werden allereerst van elkaar gescheiden om uiteindelijk allemaal weer op dezelfde plek terecht te komen. Allemaal hetzelfde lot, allemaal in dezelfde kamer, allemaal hun dood tegemoet. Het laatste station was kamp Auschwitz. Het vernietigingskamp waar zo veel Joden zijn omgekomen door haat, pure haat.
Het vreemde is dat veel Fransen het wegstoppen, nog steeds. Het valt niet te ontkennen. Het is gebeurt en toch doen veel Fransen nog steeds alsof het nooit gebeurd is. Stoppen het weg, willen het niet weten, het zich niet herinneren...
Monday, February 08, 2010
Kooooouuuuuudddd!!!
Brrrr, bibber de bibber. Wat een kou. Themometorisch gezien viel het wel mee, maar gevoelsmatig was het zeker -15. Wat een snijdende kou vandaag! Wie naar buiten is geweest vandaag heeft vast en zeker bijna bevroren ledematen opgelopen.
Vanmorgen werd ik gewekt door onze radiowekker, die op één of andere radiozender staat die we nog steeds niet kunnen achterhalen. (op de één of andere manier kan dat ding maar één radiozender ontvangen en die is ook nog eens onherkenbaar) Het eerste wat ik verstaanbaar door de kleine speakertjes hoorde komen was: gevoelstemperatuur -12. Hopend dat ze het hadden over een ver land, ergens in de richting van Groenland of Scandinavie, sleepte ik me naar de badkamer om mij vast in verschillende lagen kleding te hullen, voor het geval dat het toch niet ergens ver weg zou zijn, maar stiekem wel hier. Hop naar beneden, broodjes smeren, weer naar boven, tandenpoetsen, weer naar beneden. In mijn hoofd begon ik me al voor te bereiden op de kou die me buiten te wachten zou staan. Datzelfde hoopje hersenen zei me dat ik me warm aan moest kleden. Dus hees ik me in mijn vest, jas, sjaal en regenjas. Hop de deur van het slot en daar toog ik de koude in. Brr.. het was niets overdreven. Maar ach, wel te doen. (op dat moment iig nog wel ;) ) De schuur opengemaakt en de scooter naar buiten gesleept. Buiten gekomen met de scooter besefte ik dat mijn handen eigenlijk nu al te koud waren om normaal te functioneren. Bizar hoe kou zo snel kan toeslaan. Helm gepakt, handschoenen aan en me proberen warm te maken door de kickstart 20 keer aan te trappen. Gelukkig gaf hij niet mee en heb ik me een beetje op kunnen warmen ;) Maar toen volgde de barre tocht door de kou. Een ritje van maar 12 minuten, maar het leken er wel 30. Toen ik op de bestemming aan was gekomen was mijn kin zo koud dat ik hem niet meer kon voelen, mijn vingertoppen zo bevroren dat ik de deur van mijn werk niet had open gekregen. Gelukkig was daar de reddende engel in de vorm van mijn duocollega en kon in me binnen lekker opwarmen.
Terug weer door de ijzige kou die echt niet minder was geworden. Toen ik op de scooter stapte keek ik naar de brandstofmeter en zag dat deze niet lager kon staan dan hij op dat moment stond. Me afvragend hoe lang hij al zo laag stond bedacht ik me waar ik zou gaan tanken. Voor 1,44 bij de Frod garage, die twee straten verderop is of voor 1,37 bij de Tango, die 3 kilometer verderop is. Het gewaagd naar de laatste te rijden. Gelukkig onderweg niet gestrand en heelhuids aangekomen bij de Tango. In de kou de tank weer volgemikt en daarna op huis aan. In de achtertuin was ik inmiddels weer in de vorm van een ijsblokje de scooter aan het opruimen, terwijl manlief in shirt en vest naar buiten komt. Brrrr! Gelukkig was het binnen weer behaaglijk warm en kon mijn ik mijn koude lijf weer opwarmen. Heerlijk!
Vanmorgen werd ik gewekt door onze radiowekker, die op één of andere radiozender staat die we nog steeds niet kunnen achterhalen. (op de één of andere manier kan dat ding maar één radiozender ontvangen en die is ook nog eens onherkenbaar) Het eerste wat ik verstaanbaar door de kleine speakertjes hoorde komen was: gevoelstemperatuur -12. Hopend dat ze het hadden over een ver land, ergens in de richting van Groenland of Scandinavie, sleepte ik me naar de badkamer om mij vast in verschillende lagen kleding te hullen, voor het geval dat het toch niet ergens ver weg zou zijn, maar stiekem wel hier. Hop naar beneden, broodjes smeren, weer naar boven, tandenpoetsen, weer naar beneden. In mijn hoofd begon ik me al voor te bereiden op de kou die me buiten te wachten zou staan. Datzelfde hoopje hersenen zei me dat ik me warm aan moest kleden. Dus hees ik me in mijn vest, jas, sjaal en regenjas. Hop de deur van het slot en daar toog ik de koude in. Brr.. het was niets overdreven. Maar ach, wel te doen. (op dat moment iig nog wel ;) ) De schuur opengemaakt en de scooter naar buiten gesleept. Buiten gekomen met de scooter besefte ik dat mijn handen eigenlijk nu al te koud waren om normaal te functioneren. Bizar hoe kou zo snel kan toeslaan. Helm gepakt, handschoenen aan en me proberen warm te maken door de kickstart 20 keer aan te trappen. Gelukkig gaf hij niet mee en heb ik me een beetje op kunnen warmen ;) Maar toen volgde de barre tocht door de kou. Een ritje van maar 12 minuten, maar het leken er wel 30. Toen ik op de bestemming aan was gekomen was mijn kin zo koud dat ik hem niet meer kon voelen, mijn vingertoppen zo bevroren dat ik de deur van mijn werk niet had open gekregen. Gelukkig was daar de reddende engel in de vorm van mijn duocollega en kon in me binnen lekker opwarmen.
Terug weer door de ijzige kou die echt niet minder was geworden. Toen ik op de scooter stapte keek ik naar de brandstofmeter en zag dat deze niet lager kon staan dan hij op dat moment stond. Me afvragend hoe lang hij al zo laag stond bedacht ik me waar ik zou gaan tanken. Voor 1,44 bij de Frod garage, die twee straten verderop is of voor 1,37 bij de Tango, die 3 kilometer verderop is. Het gewaagd naar de laatste te rijden. Gelukkig onderweg niet gestrand en heelhuids aangekomen bij de Tango. In de kou de tank weer volgemikt en daarna op huis aan. In de achtertuin was ik inmiddels weer in de vorm van een ijsblokje de scooter aan het opruimen, terwijl manlief in shirt en vest naar buiten komt. Brrrr! Gelukkig was het binnen weer behaaglijk warm en kon mijn ik mijn koude lijf weer opwarmen. Heerlijk!
Wat een dag!
Friday, January 29, 2010
Confession 2
Ik zit teveel achter dit ding... grrr... en hij zorgt er elke keer weer voor dat ie op schoot komt en verleidt me dan weer om te gaan internetten. Effe forum bijhouden, even serietje kijken, even bloggen. Alle eventjes bij elkaar zijn algauw verscheidene uren, en vaak ook gewoon veeeeeele uren. Gelukkig heb ik een eigenwijze dochter die ervoor zorgt dat ze gewoon aandacht krijgt hihi. Dan moet mama dat ding wel opzij leggen. Moet toch eens een goed voorbeeld gaan geven. Ik moet straks niet gek opkijken als mijn dochters ook zoveel achter dat ding gaan hangen op deze manier..
Thursday, January 28, 2010
Confession
Heeft u dat ook wel eens? Zo'n gevoel van, nee, nou effe niet? Je moet eigenlijk gaan sporten, maar je hoofd zegt, pfffff.. Je lijf heeft het wel nodig, maar ach.. Ondertussen blijven de kilo's gelijk, maar de omvang neemt wel een beetje toe.. frustratie alom, maar toch niet sporten. Nou ja, vanavond dan, want eigenlijk sport ik dus 2 keer in de week. 1 Keer trampolinespringen en 1 keer aquarobic. Ik vind dat ik dan best een keer mag skippen. (Hoort u het mij goedpraten? ;) )
Maar misschien moet ik ondertussen maar de chocola laten staan. Misschien maar gewoon niet halen in de suup. De verleiding is zo groot als het in de kast op de plank ligt. Ik ben chocofreak geloof ik. Zeg maar gerust verslaafde. Ik krijg gewoon flauwtes als ik geen chocola eet 's middags. Niet gezond al zeg ik het zelf, dus dan maar afkicken en gezonde tussendoortjes gaan verzinnen.
Iemand tips?
Saturday, January 23, 2010
Saturday, January 16, 2010
RESPECT!
Echt, ik heb echt mega veel Respect (met een hoofdletter ja) voor single moeders. Wat een doorzettingsvermogen moet je dan hebben, wat een geduld, wat een kracht. Ik denk dat de liefde voor je kids je op de been houdt. En dan kan ik me één kind nog goed voorstellen, maar met twee wordt het al een stuk pittiger. Na twee dagen alleen met de kids thuis te zijn geweest, van 's morgens vroeg tot 's avonds dat ze weer op bed gaan ben ik trots op mezelf dat het weer gelukt is, maar nog trotser op al die alleenstaande mama's out there die het elke dag van hun leven weer flikken om hun kinderen op te voeden, leuke dingen met ze te doen, een goed mens van ze te maken. I'm proud of all of you!
Subscribe to:
Posts (Atom)