Het lijkt wel alsof je je hele leven wacht en wacht en wacht.. Ik wacht me suf en ik heb nog steeds, na al die jaren, geen geduld gekweekt. Het is vermoeiend om geen geduld te hebben. Het is vervelend, het is stomvervelend, het is een ramp, het is... stoppen met denken, stoppen met voelen, tis blik op oneindig, tis enkel één doel... Je mag de Heer de hemel in prijzen...
En dat doen we dan ook wel, maar dat blijft moeilijk als je geduld zodanig op de proef wordt gesteld. Hoewel we nu een stap dichterbij zijn dan een week geleden is er nog het onzekere gevoel dat me overdonderd, me meeneemt naar de twijfels die ik diep heb verborgen en me langzaamaan meer en meer overmant en me gek maakt:
Woord het deze? Wordt het een andere? Wanneer zal het rond zijn? Wanneer kunnen we over? Wanneer, wat, waar? Wie heeft voor mij het antwoord op al mijn vragen?
Er is er maar Één die weet wat er gaat gebeuren en dat geeft vastigheid, maar omdat ík het nog niet weet heb ik tegelijkertijd al mijn gevoelens die met me op de loop gaan. Ik raak verstrikt in mijn eigen web van gevoelens dat ik aan het weven ben in mijn leven en ik heb Iemand nodig die me verteld hoe ik dat weven kan stoppen, die het web ontwart, mij eruit haalt en me verteld hoe ik de dingen voortaan moet aanpakken. Wat moet ik nog meer doen om het duidelijk te maken: Ik heb hulp nodig bij het vinden van de rust en bij het kweken van geduld. En dan komt de rest vanzelf. Maar help me er astublieft mee, want ik kan het niet alleen!
No comments:
Post a Comment