Jezelf verliezen om jezelf weer terug te vinden

Ik heb de film Wild gekeken en daarin speelt Reese Witherspoon een vrouw die naar zichzelf op zoek gaat. Daarvoor trekt ze de wildernis in en gaat ze de Pacific Crest Trail lopen. Deze route loopt van Mexico tot Canada en is 2,650 miles (4,265 kilometers) lang. 
Ze heeft veel verloren in haar verleden; haar moeder is overleden aan kanker, ze is gescheiden na 7 jaar huwelijk, is aan de heroine geweest heeft veel mannen versleten. Haar leven ging niet bepaald over rozen, maar op een dag blijkt ze zwanger en weet ze niet van wie. Ze besluit haar leven om te gooien en de Trail te gaan lopen om zichzelf weer terug te vinden. Een wonderbaarlijke, pijnlijke ervaring. Maar aan het eind blijkt het het allemaal waard te zijn geweest. Ze begint met een schone lei en pakt haar leven weer op.

Dit verhaal komt me bekend voor. In de bijbel lezen we ook een verhaal over de verloren zoon. Hij heeft alleen vooraf een geweldig goed leven. Hij heeft alles wat hij nodig heeft, maar neemt dit voor lief en wil weg van huis, weg van zijn familie. Hij wil op zijn eigen benen staan en denkt dat dit wel gaat lukken. 
We lezen niet letterlijk wat hij allemaal doet, maar als we dit vertalen naar nu zou hij waarschijnlijk zijn geld uitgeven aan gokken, meiden, feesten, drugs, alles wat God verboden heeft. Tot hij op een dag ontdekt dat het geld op is en hij alleen komt te staan. Met geld was hij iemand en wilde iedereen zijn vriend zijn, maar nu het op kijkt niemand hem meer aan. Zo gaat het in die wereld... Hij gaat op zoek naar werk en vind een plekje bij een boer, waar hij tussen de varkens mag verblijven. In de modder en de drek. 
Hij zit letterlijk in de shit. Dan denkt hij terug aan thuis. Aan zijn vader en moeder en zijn broer. Hij had het lang zo gek nog niet thuis. Er werd voor hem gezorgd, hij had altijd genoeg eten, niets om zich zorgen over te maken. Maar zou zijn vader hem terug willen? Hij heeft immers al het geld meegekregen dat hij zou erven, dus hij heeft nergens meer recht op. Hij besluit de gok te wagen en als zijn vader hem niet meer wil, dan wil hij ook wel werken voor zijn geld, om zo toch een plekje te hebben bij zijn vader in de buurt. 

Zo komt hij een tijd later aan bij het huis van zijn vader. Als het huis in zicht komt ziet hij zijn vader staan. Sterker nog hij komt op hem toegerend en omhelst hem. Hij roept zijn bedienden bij elkaar en geeft hen opdracht een feestmaal klaar te maken, want zijn zoon is terug gekomen! Niets werken, hij mag weer helemaal terugkomen bij zijn vader. 

En dat geldt ook voor ons. Ben je verdwaald, de weg kwijt, voel je God niet meer? Hij staat op je te wachten, tot je naar hem terugkeert! Bid, praat, schreeuw het uit. Maak contact en Hij zal je opnemen in Zijn huis. En ik kan je vertellen, na een tijdje te hebben rondgedwaald: Het voelt heel fijn om weer dichtbij Hem te zijn.

Petrus de rots waarop ik mijn kerk bouw

Petrus is een bijzondere discipel. Hij is een man van uitersten. Twijfel en zekerheid, liefde en ontkenning. Hij kent de vele gezichten van het geloof zoals wij dat nu ook beleven. Ik in ieder geval.

De twijfel komt bij mij geregeld om de hoek kijken. Hoewel ik me afvraag of ik het echt twijfel kan noemen. Ik merk dat er een stem is in mij die soms de spot drijft met wat ik geloof en dat ik dat gauw weg wil stoppen. Net als bij Petrus, bij wie de twijfel toesloeg toen hij over de rand van de boot stapte en zijn voeten op het water zette om naar Jezus, zijn vriend en Verlosser te lopen. Het eerste stukje ging nog goed, maar toen voelde hij de wind. Zou hij gedacht hebben: “wat doe ik in hemelsnaam? Ik loop over het water, dat kan helemaal niet!” We zullen het niet weten, maar wat we weten is dat hij begon te zinken en dat hij uitriep: “Heer, red mij!” Jezus steekt hem Zijn hand toe en pakt Petrus vast en redt hem uit de golven. Hij geeft Petrus op zijn kop: “Wat is je geloof klein! Waarom twijfelde je?”

Natuurlijk weet ik dondersgoed waar die twijfel, dat stemmetje, vandaan komt. De kunst is om me op God te richten en mijn zekerheid uit hem te halen. Toch blijft het lastig. Geloof heet niet voor niets geloof. Anders heette het wel zekerheid. Ik wil dan net als Petrus zijn hand vastpakken en Hem mij uit de golven laten trekken. Net als Petrus wil ik een rots zijn.

Jezus redde Petrus’ uit de golven, maar Hij wist ook dat dezelfde Petrus zou ontkennen dat Hij bij Jezus hoort. Wanneer Jezus wordt voorgeleid aan de hoge raad en Petrus zich warmt aan het vuur zijn er mensen om hem heen die hem herkennen en hem vragen of hij Jezus kent, hij was toch zeker één van zijn leerlingen? Petrus ontkent dit in alle toonaarden, tot drie keer toe!

Ik bedenk me wel eens, waarin ontken ik Jezus. Het zijn misschien niet letterlijk de woorden die hem ontkennen, maar er zijn genoeg daden die Hem ontkennen. Als ik roddel over die ene persoon of als ik op mijn kinderen mopper, terwijl het probleem eigenlijk bij mezelf ligt. Er zijn legio situaties te bedenken waarin ik me geen volgeling  van Jezus kan noemen. Hoe zouden anderen Zijn licht in mij moeten zien als ik me zo gedraag.

Jezus laat zien dat hij Petrus wil vergeven als hij na de opstanding voor de tweede keer uit de boot springt op naar Jezus toe te rennen. Hij vraagt Petrus drie keer of hij van Hem houdt. We lezen dat Petrus verdrietig wordt bij de derde vraag. Waarschijnlijk is dit niet zozeer omdat hij denkt dat Jezus aan hem twijfelt, maar te meer omdat Petrus na de derde keer ontdekt dat Jezus hem met deze drie vragen herinnerd aan het verraad bij het kampvuur voor de kruisiging. En ook omdat Jezus hem de taak geeft voor zijn lammeren en schapen te zorgen, ze te voeden en te wijden. Daardoor laat Jezus merken dat Petrus vergeven is.

Het kruis geeft ons dezelfde vergeving. De vergeving die voor Petrus is weggelegd is ook voor ons. Alles wat we verkeerd hebben gedaan, alles wat we ooit verkeerd zullen doen, alles heeft Jezus gedragen aan het kruis. Hij vergeeft ons, laat ons zien hoe we mogen leven, welke weg we moeten gaan. En eens komt hij terug op de wolken en zullen wij hem zien en komt hij ons halen om met Hem in Zijn heerlijkheid te delen. Wat een heerlijk vooruitzicht!

In hem zijn wij door zijn bloed verlost en zijn onze zonden vergeven, dankzij de rijke genade. 

Efeziers 1:7

Op weg naar Pasen

Nu we weer naar Pasen toegaan sta ik in het bijzonder weer even stil bij het kruis. Het kruis van Jezus. 
Dat kruis, dat machtige teken van vergeving en verlossing. Het wonder dat Hij voor ons heeft verricht is zo bijzonder. 

Jezus gaf zijn leven aan het kruis, hij leed daar voor ons, voor onze zonden, voor alles wat we verkeerd hebben gedaan en alles wat we in de toekomst nog verkeerd zullen doen. 

Het is niet te begrijpen wat een pijn, wat een lijden hij heeft ondergaan. Hij werd vernederd, veracht en bespot en toch ging Hij door met zijn Vaders plan, ondanks dat hij zelf liever had gehad dat het aan Hem voorbij zou gaan. Dan denk ik: ben ik ook zo gehoorzaam? Wil ik mijn leven echt geven aan deze God, aan Jezus. Ben ik bereid zover te gaan en mijn leven af te leggen, om het in Zijn handen te leggen en te zeggen: hier ben ik Heer, doe met mijn leven wat u wilt. Dat is nogal wat. 

Ik ben geneigd om steeds weer mijn eigen pad te volgen en te denken wat er in mijn straatje past en als dat dan ook nog eens vanuit een Christelijk oogpunt goed is, dan is dat toch goed genoeg? Nee, dat is het dus niet. 

Jezus zegt in Lucas 9 vers 23: wie mij wil volgen, moet zichzelf verloochenen, elke dag zijn kruis opnemen en mijn weg gaan. Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen, maar wie zijn leven om mij verliest, zal het redden. Als ik dat echt letterlijk neem dan moet ik meer doen dan alleen een Christelijk leven leiden. Dan zal ik moeten bidden wat Gods wil is en zal ik Zijn stem moeten leren verstaan en doen wat Hij mij zegt. Durf ik? Durft u?