Petrus de rots waarop ik mijn kerk bouw

Petrus is een bijzondere discipel. Hij is een man van uitersten. Twijfel en zekerheid, liefde en ontkenning. Hij kent de vele gezichten van het geloof zoals wij dat nu ook beleven. Ik in ieder geval.

De twijfel komt bij mij geregeld om de hoek kijken. Hoewel ik me afvraag of ik het echt twijfel kan noemen. Ik merk dat er een stem is in mij die soms de spot drijft met wat ik geloof en dat ik dat gauw weg wil stoppen. Net als bij Petrus, bij wie de twijfel toesloeg toen hij over de rand van de boot stapte en zijn voeten op het water zette om naar Jezus, zijn vriend en Verlosser te lopen. Het eerste stukje ging nog goed, maar toen voelde hij de wind. Zou hij gedacht hebben: “wat doe ik in hemelsnaam? Ik loop over het water, dat kan helemaal niet!” We zullen het niet weten, maar wat we weten is dat hij begon te zinken en dat hij uitriep: “Heer, red mij!” Jezus steekt hem Zijn hand toe en pakt Petrus vast en redt hem uit de golven. Hij geeft Petrus op zijn kop: “Wat is je geloof klein! Waarom twijfelde je?”

Natuurlijk weet ik dondersgoed waar die twijfel, dat stemmetje, vandaan komt. De kunst is om me op God te richten en mijn zekerheid uit hem te halen. Toch blijft het lastig. Geloof heet niet voor niets geloof. Anders heette het wel zekerheid. Ik wil dan net als Petrus zijn hand vastpakken en Hem mij uit de golven laten trekken. Net als Petrus wil ik een rots zijn.

Jezus redde Petrus’ uit de golven, maar Hij wist ook dat dezelfde Petrus zou ontkennen dat Hij bij Jezus hoort. Wanneer Jezus wordt voorgeleid aan de hoge raad en Petrus zich warmt aan het vuur zijn er mensen om hem heen die hem herkennen en hem vragen of hij Jezus kent, hij was toch zeker één van zijn leerlingen? Petrus ontkent dit in alle toonaarden, tot drie keer toe!

Ik bedenk me wel eens, waarin ontken ik Jezus. Het zijn misschien niet letterlijk de woorden die hem ontkennen, maar er zijn genoeg daden die Hem ontkennen. Als ik roddel over die ene persoon of als ik op mijn kinderen mopper, terwijl het probleem eigenlijk bij mezelf ligt. Er zijn legio situaties te bedenken waarin ik me geen volgeling  van Jezus kan noemen. Hoe zouden anderen Zijn licht in mij moeten zien als ik me zo gedraag.

Jezus laat zien dat hij Petrus wil vergeven als hij na de opstanding voor de tweede keer uit de boot springt op naar Jezus toe te rennen. Hij vraagt Petrus drie keer of hij van Hem houdt. We lezen dat Petrus verdrietig wordt bij de derde vraag. Waarschijnlijk is dit niet zozeer omdat hij denkt dat Jezus aan hem twijfelt, maar te meer omdat Petrus na de derde keer ontdekt dat Jezus hem met deze drie vragen herinnerd aan het verraad bij het kampvuur voor de kruisiging. En ook omdat Jezus hem de taak geeft voor zijn lammeren en schapen te zorgen, ze te voeden en te wijden. Daardoor laat Jezus merken dat Petrus vergeven is.

Het kruis geeft ons dezelfde vergeving. De vergeving die voor Petrus is weggelegd is ook voor ons. Alles wat we verkeerd hebben gedaan, alles wat we ooit verkeerd zullen doen, alles heeft Jezus gedragen aan het kruis. Hij vergeeft ons, laat ons zien hoe we mogen leven, welke weg we moeten gaan. En eens komt hij terug op de wolken en zullen wij hem zien en komt hij ons halen om met Hem in Zijn heerlijkheid te delen. Wat een heerlijk vooruitzicht!

In hem zijn wij door zijn bloed verlost en zijn onze zonden vergeven, dankzij de rijke genade. 

Efeziers 1:7